Ανάβαση σε Άννινο και Πλατάνι Παναιτωλικού

 

   Νότια Ευρυτανία, ορεινό Θέρμο, ορεινή Τριχωνίδα, ορεινή Ναυπακτία. Εκεί που όλα αυτά συναντιούνται και γίνονται ένα, το ανυπέρβλητο ορεινό μεγαλείο και η μαγεία του τοπίου, περισσεύουν. Το επίθετο «ορεινός-η-ο», αν και ήδη αναφέρθηκε πολλές φορές, δεν είναι αρκετό για να κάνει τον αναγνώστη να αντιληφθεί την δυσπροσιτότητα και την αγριάδα της περιοχής αυτής.

    Μια βουνοθάλασσα με μυτερές, απόκρημνες κορφές και βαθιά φαράγγια, καταφέρνει μέσα σε μια μικρή γωνιά της γης να συμπυκνώσει μια απεραντοσύνη σαν αυτή των αχανών οροσειρών όπως για παράδειγμα της Πίνδου (η κορυφαία της Ελλάδας), και να «κερδίσει» ακόμα και τον πιο απαιτητικό ορειβάτη ή λάτρη των βουνών.

Τα τωρινά και τα παλιά σύνορα Ευρυτανίας-Αιτ/νίας,
στην περιοχή της Μεσοκώμης.

   Έχει αναφερθεί πολλάκις ότι η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί για εμάς τον πιο αγαπημένο και εντυπωσιακό ορειβατικό προορισμό, κι αυτό χωρίς καν να χρειαστεί να αλλάξουμε  νομό. 

  Άννινος, Ορσί (ή Ουρς), Τσιμπλοβούνι (ή Τυφλοβούνι), Πλατάνι και Κουκουρέχι, ανήκουν τόσο στην Ευρυτανία, όσο και στην Αιτωλοακαρνανία, αφού βρίσκονται ακριβώς πάνω στα σύνορα των δύο νομών. Αξίζει να σημειωθεί ότι παλαιότερα, πριν η τοπική κοινότητα Μεσοκώμης ενταχθεί στην Ευρυτανία, το μεγαλύτερο τμήμα των βουνών αυτών ανήκε στην Αιτωλοακαρνανία (βλ. περισσότερα εδώ).

   Σήμερα, ύστερα από την ερήμωση των χωριών και την οριστική φυγή των τελευταίων τσελιγκάδων που ανέβαζαν τα κοπάδια τους εκεί, τα βουνά αυτά έχουν περάσει στα «απόρρητα» καθώς ελάχιστοι (ειδικά ορειβάτες) τα έχουν υπόψη ή τα περπατούν, πλην των ντόπιων και των κυνηγών. Για όσους τα γνωρίζουν, μια επίσκεψη σ' αυτά αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο γίνεται απολύτως κατανοητό ότι η ζωή στα πεδινά δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο... νόημα.

  Έτσι λοιπόν, ακόμα μια εξόρμηση μάς έφερε ξανά στα πανέμορφα αυτά μέρη, αλλά αυτή τη φορά, με την ιδιαιτερότητα της διανυκτέρευσης και της νέας παρέας. Μαζί με τον φίλο και συνορειβάτη Ξενοφώντα (ευρέως γνωστό στο διαδίκτυο ως "JimmuClarku"), διαχειριστή του ταξιδιωτικού και ορειβατικού blog «Πατριδογνωσία. Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα» (jimmuclarku.blogspot.com), κατασκηνώσαμε στην Ριγανόλακκα και πραγματοποιήσαμε απογευματινή ανάβαση στον Άννινο, με την επόμενη ημέρα να μας βρίσκει πρωί πρωί στον δρόμο για Πλατάνι και Κουκουρέχι. Τα υπόλοιπα, στην συνέχεια του άρθρου...

Στην Ριγανόλακκα, μετά το στήσιμο των σκηνών.

Η φοβερή βορεινή πλευρά του Άννινου, από την Ριγανόλακκα.

Ανεβαίνοντας στον Άννινο, μέσω της ΒΔ κόψης.

Σύντομα, αλλά αρκετά απότομα, βγαίνουμε στην κορυφή, απ' όπου η θέα αυτή την ώρα είναι καθηλωτική...

Ο Άγιος Θεόδωρος (Μαχαλάς) Θέρμου, στο τελευταίο φως.

Η Λύρα (1.645μ.), με τον δρόμο για Μεσοκώμη, και στο βάθος τα Κοκκάλια (1.716) και το Καράβι (1.712μ.), της Οξυάς.

Ουρς, Τυφλοβούνι, Πλατάνι, Καλιακούδα, Μεγα Ίσωμα, Σεϊντάνι...

Το απογευματινό φως αποκαλύπτει το μοναδικό ανάγλυφο αυτών των κορυφών. Κουκουρεχόπουλο (1.656μ.), Κουκουρέχι (1.746μ.) και Στέγκος (1.625μ.), με την Χελιδόνα και τα Άγραφα στο βάθος δεξιά.

Στέγκος (1.625μ.), Πύργος (1.629μ.) και Χελιδόνα (1.974μ.), στην ίδια ευθεία.

Πόσα βουνά, πόσες κορφές; Στον ορίζοντα τα Δυτικά Άγραφα (Λιάκουρα, Λούτσι, Φτέρη, Μπαλντενήσι, Κουρούνα, Σαλαγιάννη, Διχάλα, Σουφλί, Ντεληδήμου)

Κατεβαίνοντας από την κορυφή, έχουμε συνεχώς μπροστά μας αυτό το θέαμα...
Στο κέντρο η Ριγανόλακκα!

Την επόμενη ημέρα, το χάραμα μας βρίσκει να αγναντεύουμε το πρώτο φως στην Τριανταφυλλιά και τον Κατελάνο.

Στο πρώτο τμήμα της διαδρομής, κάτω από το Τσιμπλοβούνι. Απέναντι, η κορυφογραμμή που θα ακολουθήσουμε.

Το Κουκουρέχι (1.746μ.) και ο Στέγκος (1.625μ.).

Το πολύκορφο Πλατάνι (1.777μ.). Στο κέντρο η κορυφή όπου στοχεύουμε αρχικά να βρεθούμε (Σκαρπερούτα), και αριστερά η συνέχεια προς Κουκουρέχι.

Αφήνοντας πίσω το Τσιμπλοβούνι...

...και πλησιάζοντας στο Πλατάνι!

Πλατάνι... ο ορισμός του βουνού.

Μαγευτική τοποθεσία στον δρόμο προς το Πλατάνι. Η πετρόστρουγκα στέκει ακόμα όρθια...

Τα κονάκια των τσελιγκάδων, όμως, δεν άντεξαν στον χρόνο. Στο βάθος το Κουκουρέχι.

Αριστερά: Ευρυτανία, δεξιά: Αιτωλοακαρνανία (όπως «κυλάνε τα νερά»).

Ορεινά βοσκοτόπια. Στο μέσον, η ψηλότερη κορυφή του Πλατανιού (1.777μ.) και τέρμα αριστερά η Σκαρπερούτα (1.710μ.).

Αφήνοντας τον αυχένα.

Στην κορυφογραμμή της Σκαρπερούτας, κοιτώντας προς Πλατάνι.

Η ευρυτανική πλευρά του βουνού.

Σε πρώτο πλάνο οι Γούρνες (1.585 μ.) και η Αρκουδότρυπα (1.554μ.), προέκταση του Πλατανιού προς την Ευρυτανία.  Ακριβώς πίσω, ο μεγαλειώδης όγκος της Καλιακούδας (2.099μ.), με την Στουρνάρα (ή Δολιανά) στους πρόποδες, και στο βάθος αριστερά η Χελιδόνα (1.974μ.) με τα Δυτικά Άγραφα..

Από την δεύτερη κορυφή της Σκαρπερούτας (1.728μ.), ματιά προς τις πηγές Γιδομανδρίτη... δηλαδή την λεκάνη απορροής που σχηματίζεται από το Κουκουρέχι, την Σκαρπερούτα, το Τσιμπλοβούνι, το Ουρς και τον Άννινο.

Μαραθώνιος μετ' εμποδίων, προς το Κουκουρέχι. Από εδώ ξεκινούν τα δύσκολα -και αρκετά σε αριθμό- ανεβοκατεβάσματα. Πίσω από το Κουκουρέχι η Τριανταφυλλιά (1.817μ.) και στο βάθος δεξιά το δυτικό Παναιτωλικό.

Σιδερίτης του Ράσερ (Sideritis Raeseri).

Αφήνοντας πίσω το (πολύ απότομο) κατέβασμα της Σκαρπερούτας! Στην επιστροφή, αυτό θα πρέπει να το ανέβουμε.

Όπως και αυτό.

Λίγο αργότερα, φτάνουμε στο σημείο απ' όπου πρέπει ξανά να κατηφορίσουμε και έπειτα να ανηφορίσουμε προς τον Στέγκο, ο οποίος από αυτή την οπτική γωνία μοιάζει σαν να μην απέχει καθόλου από το Κουκουρέχι. Η συνέχεια από εδώ και έπειτα, «κρύβει» ακόμη 4 ανεβοκατεβάσματα, για να φτάσουμε στο Κουκουρέχι...

Κοιτώντας πίσω. Λόγω έλλειψης χρόνου αποφασίζουμε να μην συνεχίσουμε άλλο. Ολοκληρωμένη, θα βρείτε αυτή την διαδρομή, εδώ. 

Δυτικό Παναιτωλικό. Στον ορίζοντα ο Κούτουπας (1.795μ.), το Παλούκι (1.605μ.) και η Τσόκα (1.665μ.), και μπροστά τους ο όγκος του Πύργου (1.569μ.). Στο κάτω μέρος, η Καστανιά Ευρυτανίας.

Η ιστορική Αποκλείστρα της Καστανιάς, και τέρμα δεξιά η Καστανιά (πάνω) και ο Πρόδρομος (κάτω).

Ο Ζυγός, του Προυσού, και πίσω το Νεραϊδοβούνι (1.781μ.).

Το φαράγγι στις πηγές του Γιδομανδρίτη (παραπόταμος του Ευήνου), και στο βάθος ο Άγιος Θεόδωρος (Μαχαλάς) Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας.

Ο Γρανάς Ευρυτανίας.

Σε πρώτο πλάνο το Κεραμίδι (1.547μ.) της Καλιακούδας, και πίσω το Τρύπιο Βνι (1.695μ.) της Χελιδόνας.

Η ώρα της επιστροφής.

Σιδερίτης Σεπτεμβρίου...

Τσιμπλοβούνι ή Τυφλοβούνι (1.680μ.). Στο βάθος, αριστερά η Τσεκούρα (1.733μ.) και δεξιά ο Αρδίνης (1.699μ.), βουνά της Ναυπακτίας.

Ξανά στην Σκαρπερούτα.

Το... χάος, στην ευρυτανική πλευρά της Σκαρπερούτας!

Με φόντο το Κουκουρέχι.

Στα καλάνια, κάτω από το Πλατάνι, με το βλέμμα στην συνέχεια της επιστροφής.

Ακολουθούμε το μονοπάτι που παρακάμπτει το Τσιμπλοβούνι από τα βόρεια-βορειοανατολικά.

Στο βάθος το Πλατάνι.

Έχοντας βγει στον χωματόδρομο που μας οδηγεί εκεί όπου ξεκινήσαμε την διαδρομή. Κάτω το Ρυάκι (Καρυά), ο μόνος από τους οικισμούς της Μεσοκώμης με οδική πρόσβαση, κι απέναντι ο κακοτράχαλος όγκος του Καρφοπεταλιά (1.563μ.).

*Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτή την διαδρομή, 

μπορείτε να βρείτε σε προηγούμενο άρθρο μας, εδώ

**Αντίστοιχο άρθρο αυτής της εξόρμησης, στο blog του Ξενοφώντα
μπορείτε να βρείτε εδώ