Μια και δυο; Πολλές είναι οι φορές που αξιωθήκαμε να βρεθούμε και να περπατήσουμε σ' αυτό το τμήμα του Παναιτωλικού Όρους, το οποίο αποτελεί την βόρεια απόληξη της οροσειράς.
Διαμάντι ανεκτήμιτης αξίας. Τόπος ελάχιστα περπατημένος (σ.σ. στα δικά μας χρόνια, όχι παλαιότερα) και με ομορφιά που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν υπάρχει αλλού. Κι όντως έτσι είναι. Ακόμη και στο υπόλοιπο Παναιτωλικό, την ίδια δηλαδή οροσειρά, δεν συναντάς κάτι τέτοιο. Είναι τα Αλέστια, που σαν χωριό σε τέτοια τοποθεσία θα περίμενες να είναι ερημωμένο αλλά τελικά δεν είναι; Είναι η μορφολογία και η θέση του ορεινού αυτού όγκου; Είναι απλά ιδέα μας; Μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί, ή και περισσότερα. Κανείς δεν ξέρει.
Εμείς πάντως, επίσκεφθήκαμε για πολλοστή φορά την περιοχή αυτή, οι περισσότερες εκ των οποίων αφορούσαν καθαρισμούς μονοπατιών σε συνεργασία με τον Σύλλογο Αλεστιωτών (περισσότερα εδώ). Αφετηρία μας το χωριό (εξωκκλήσι Αγ. Αθανασίου) και έπειτα ανάβαση στην κορφή «Παλούκι» (1.605μ.), ακολουθώντας αρχικά το μονοπάτι που ενώνει τα Αλέστια με το Σταυροχώρι το οποίο παράλληλα αποτελεί και «επίσημο δρόμο» μιας και δεν υπάρχει αμαξιτός δρόμος για επικοινωνία των δυο χωριών. Φοβερό μονοπάτι, κάποτε μουλαρόδρομος, κινείται νότια, αρκετά ανηφορικά μέσα στο πυκνό ελατόδασος ως το διάσελο Σταυροχωρίου και έπειτα «στρίβει» δυτικά για να προσεγγίσει το Παλούκι.
Για την επιστροφή μας πήραμε το μονοπάτι που «καβαλάει» την πανέμορφη κορυφογραμμή «Παλούκι - Στενό - Τσόκα», το οποίο στος τέλος του παρέχει τη δυνατότητα κατάβασης στον χωματόδρομο προκειμένου να επιστρέψει κανείς στο χωριό (αρκετά ψηλότερα όμως), όπως και πράξαμε χαράσσοντας μια εκπληκτική κυκλική διαδρομή. Η συνέχεια, στις εικόνες...
Εμείς πάντως, επίσκεφθήκαμε για πολλοστή φορά την περιοχή αυτή, οι περισσότερες εκ των οποίων αφορούσαν καθαρισμούς μονοπατιών σε συνεργασία με τον Σύλλογο Αλεστιωτών (περισσότερα εδώ). Αφετηρία μας το χωριό (εξωκκλήσι Αγ. Αθανασίου) και έπειτα ανάβαση στην κορφή «Παλούκι» (1.605μ.), ακολουθώντας αρχικά το μονοπάτι που ενώνει τα Αλέστια με το Σταυροχώρι το οποίο παράλληλα αποτελεί και «επίσημο δρόμο» μιας και δεν υπάρχει αμαξιτός δρόμος για επικοινωνία των δυο χωριών. Φοβερό μονοπάτι, κάποτε μουλαρόδρομος, κινείται νότια, αρκετά ανηφορικά μέσα στο πυκνό ελατόδασος ως το διάσελο Σταυροχωρίου και έπειτα «στρίβει» δυτικά για να προσεγγίσει το Παλούκι.
Για την επιστροφή μας πήραμε το μονοπάτι που «καβαλάει» την πανέμορφη κορυφογραμμή «Παλούκι - Στενό - Τσόκα», το οποίο στος τέλος του παρέχει τη δυνατότητα κατάβασης στον χωματόδρομο προκειμένου να επιστρέψει κανείς στο χωριό (αρκετά ψηλότερα όμως), όπως και πράξαμε χαράσσοντας μια εκπληκτική κυκλική διαδρομή. Η συνέχεια, στις εικόνες...
Στα αριστερά μας το χωριό.

Αφήσαμε πίσω μας το διάσελο προς Σταυροχώρι και κινούμαστε σε διαδοχικές ράχες που οδηγούν στα βόρεια της κορυφής. Εδώ, στην θέση «Καμαράκι», με άκρως ενδιαφέρουσα θέα γύρω μας.

Το Κερασοχωρι, έδρα του Δήμου Αγράφων με φόντο το Καυκί (1.751μ.) και πιο πίσω Φλυτζάνι (2.017μ.), Καρνόπι (1.973μ.) και Σβώνη (2.040μ.) των Ανατολικών Αγράφων.
Από την άλλη μεριά, βορειοδυτικά, οι Αετοί ή Αστρί ή Ζιούρα Άρτας (1.852μ.) με φόντο τα Τζουμέρκα (2.393μ.).
Συνεχιζουμε μέσα στο δάσος.

Λίγο ψηλότερα περνάμε από ξέφωτα και αραιό δάσος, με πολύ ωραία θέα προς Χελιδόνα και Καλιακούδα (ανατολικά).

Ξέφωτο λίγο μετά την διασταύρωση του μονοπατιού. Η μια διαδρομή της διασταύρωσης ακολουθεί όλη την δασωμένη ράχη στο φόντο (υπάρχει σήμανση) και η άλλη ανεβαίνει προς Παλούκι. Σύντομα θα είμαστε εκεί!
Στην ράχη.

Η Καλάνα (1.510μ.), το Μητσέλι (1.584μ.) κι ανάμεσά τους στο βάθος ο Τόμαρος (1.971μ.).
Κάτω η Αλευράδα Αιτωλοακαρνανίας.

Κι όμως, σ' αυτόν τον τόπο υπάρχει ένα χωριό, το Σταυροχώρι (Δεβίτσινο) Ευρυτανίας. Αν και πανέμορφο, έχει μείνει ερείπιο εδώ και αρκετές δεκαετίες. Προς όποιον ενδιαφέρεται να το επισκευθεί, ενημερώνουμε ότι υπάρχει οδική σύνδεση 19 χιλιομέτρων ΜΟΝΟ από την πλευρά της Αιτ/νίας και συγκεκριμένα από τον Άγιο Βλάσιο.

Ο όγκος του Νεραϊδοβουνίου (1.781μ.), με τον χωματρόδρομο (καλύτερα, πετρόδρομο...) προς Σταυροχώρι. Στο βάθος βουνοκορφές του Παναιτωλικού.

Τεχνητή λίμνη Κρεμαστών. Στο μέσον η γέφυρα Τατάρνας και στο βάθος η Κακαρδίτσα (2.429μ.), το ψηλότερο βουνό ολόκληρης της οροσειράς της λεγόμενης νότιας Πίνδου, από Γραμμένη Οξυά μέχρι Μέτσοβο.

Όρη Βάλτου. Ο Αντρώνης (1.373μ.) στεφανωμένος από αντάρα! Πίσω οι κορυφές Μητσέλι (1.584μ.), Κορφούλα (1.643μ.) και Τσούμα Πρατίνας (1.586μ.).

Έχοντας κατέβει από την κορυφή, παίρνουμε την διαδρομή που «καβαλάει» την ράχη βόρεια του Παλουκιού. Εκτεταμένες κατολισθήσεις, βουνοκορφές, και στα χαμηλά, ένα χωριό!

Η φοβερή «μίνι οροσειρά» Πλατάνι (1.777μ.) - Κουκουρέχι (1.746μ.) και στο βάθος δεξιά ο Άννινος (1.702μ.).

Καθώς ο ήλιος πέφτει, η κοιλάδα της Χούνης ανεβάζει σιγά-σιγά αντάρες. Αριστερά το Παλούκι και μπροστά μας ολόκληρη η ράχη που μας έφερε ως εδώ. Στο βάθος κι άλλες άγριες κορφές!
Πριόνα ή Διασελάκια (1.665μ.). Τι να πει κανείς γι αυτή την ομορφιά...

Η κορυφή Πετρωτό (1.445μ) ή «Στους Πύργους» («Στ'ς πύργ'ς» - «Σπυρξ»). Δεξιά της το διάσελο προς Σταυροχώρι απ όπου περάσαμε το πρωί. Στο βάθος το ανατολικό Παναιτωλικό (Τριανταφυλλιά, Ξεροβούνι, Χαλίκι, Τούμπα, Αραποκέφαλα).
Κάπου εδώ ξεκινά ο κατήφορος προς στον χωματόδρομο. Μπροστά μας η Μεγάλη Ράχη (1.487μ.) και στο βάθος αριστερά το Βελούχι (2.313μ.).

Τελευταία ματιά πριν μπούμε στο δάσος, προς τον ασύλληπτα άγριο όγκο της Χελιδόνας (1.975μ.). Κάτω αριστερά η Τσέρκοβα.
Γυρνώντας στο χωριό, για να βρεθούμε εκεί όπου ξεκινήσαμε. Πάνω η Τσόκα (1.665μ.).
Η διαδρομή στο Wikiloc:
Η διαδρομή στο Wikiloc:
Με την υποστήριξη του Wikiloc
*Για περισσότερα καντε κλικ πάνω δεξιά στο λογότυπο Wikiloc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου