Ανάβαση στην Ασημόραχη Αγράφων (Σαλαγιάννη)

  Εκεί που η αγριάδα της Ευρυτανίας φτάνει στον υπέρτατο βαθμό, συναντώντας τον νομό Καρδίτσας και συγκεκριμένα την περιοχή της Αργιθέας, ορθώνεται επιβλητικά μια τετράδα κορυφών. Πρόκειται για την πιο αναγνωρίσιμη και ίσως ομορφότερη κορυφογραμμή της Πίνδου, την «γιρλάντα» όπως εύστοχα αποκαλεί ο φίλος και συνορειβάτης στις πιο πρόσφατες εξορμήσεις μας Ξενοφών ("Jimmuclarku").

Ντεληδήμ', Σουφλί, Διχάλα, Σαλαγιάννη.
Η «γιρλάντα», από την πλευρά της Αργιθέας

 Φυσικά, δεν μιλάμε για τίποτα άλλο παρά για το συγκρότημα Ντεληδήμ'(ου) - Σουφλί - Διχάλα - Σαλαγιάννη των Δυτικών Αγράφων, την περίφημη τετράδα με τα διαδοχικά διάσελα και τις μυτερές, σχεδόν ισοϋψείς κορφές, που τόσο από τα νότια όσο και από τα βόρεια παρουσιάζουν ακριβώς την ίδια όψη σαν κάποιος επίτηδες να τις έφτιαξε έτσι, στοχεύοντας σε μια ξεχωριστή δημιουργία. 

 Έχοντας αντικρίσει ουκ ολίγες φορές το βουνό αυτό σε διάφορες εξορμήσεις μας, άλλοτε από μακριά και άλλοτε από πιο κοντινή απόσταση, έφτασε η ώρα για ένα αφιέρωμα και μια πρώτη γνωριμία μαζί του απο πρώτο χέρι. Στόχος μας η δεύτερη σε ύψος κορυφή του συγκροτήματος, η κορφή Σαλαγιάννη, με υψόμετρο 2.130m και εναλλακτικές ονομασίες «Ασημόραχη» ή «Ψηλόραχη», σύμφωνα με τους ντόπιους. (σ.σ. Γενικά επικρατεί μια ασάφεια-σύγχυση πάνω στο θέμα αυτό, καθώς οι ντόπιοι αρνούνται κατηγορηματικά την ονομασία «Σαλαγιάννη», σε αντίθεση με τους χάρτες. Στην περιοχή επίσης υπάρχουν δύο ακόμη γειτονικές κορυφές που ακούν στις ονομασίες αυτές, περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα.)

«Η θέα από το Φουντωτό»
Έργο ζωγραφικής του Χ. Παρθένη (RAW ART).

  Έτσι λοιπόν, ένα απόγευμα βρεθήκαμε στο Λεοντίτο Αργιθέας να ανηφορίζουμε προς το οροπέδιο και ξακουστό βοσκότοπο «Μέγας Στανός» (1.560μ.) όπου διανυκτερεύσαμε σε σκηνές, ακριβώς στο «κλείσιμο» μιας ήδη ορειβατικά γεμάτης ημέρας έπειτα από περιήγηση στα ψηλώματα της Κουρούνας και της Φτέρης (σ.σ. σχετικό άρθρο θα δημοσιευτεί στο μέλλον). Ας περάσουμε τώρα στις φωτογραφίες...

  

Απογευματάκι στον Μέγα Στανό με θέα τις βουνοκορφές. Δεξιά η Ασημόραχη.

Το επόμενο πρωί, ξεκινώντας για την κορυφή. Στόχος ο χαλιάς ευθεία μπροστά μας,  ακριβώς κάτω από τον μικρό αυχένα.

Το τέλος της τραβέρσας - έξοδος από τον χαλιά.

Η χορταριασμένη ράμπα που ακολουθεί, μας ανεβάζει απότομα προς την ράχη. Στο βάθος το Ντεληδήμ'.

Θέα προς τα πίσω.

Έχοντας βγει πλέον στην ράχη, γύρω μας αποκαλύπτεται το άγνωστο συγκρότημα των βουνοκορφών Χοντρό Σπανό, Λακκώματα, Γαλάτσι, Τσουρνάτα, Ψηλόραχη και Ζερβό που ορθώνεται στα δυτικά - βορειοδυτικά.

Η Τσουρνάτα (1.881μ.) με φόντο το Γαλάτσι ή Ασήμι (1.894μ.). Στο βάθος δεξιά ο Κοκκινόλακκος (1.796μ.).

Κορυφές σε παράταξη...

...και ενώ προχωράμε, κοπάδι πρόβατα ξεχύνεται στις πλαγιές της Τσουρνάτας!

Σε πείσμα των καιρών.

Η Πυραμίδα (2.003μ.).

Συνέχεια προς την κορυφή.

Παιχνίδια με τα σύννεφα. Το Χοντρό Σπανό (1.930μ.) και στο βάθος το Οψιμοχώραφο (1.785μ.).

Από την άλλη πλευρά.

Αντάρες πλησιάζουν καθώς φτάνουμε στην προκορυφή.

Λίγα βήματα μετά... 

Το κατέβασμα προς την Αρκουδιά (διάσελο - πλάτωμα στο κάτω μέρος) και πιο πίσω, ένα χαώδες παζλ βουνοκορφών.

Κορυφή (2.009μ.), Μπαλντενήσι (2.030μ.), Πυραμίδα (2.003μ.). Στο βάθος αριστερά η Στάρα (1.823μ.) και στον ορίζοντα τα Όρη Βάλτου.

Αρκουδιά. Ξεχασμένες στρούγκες εδώ κι εκεί, μαρτυρούν την πάλαι ποτέ έντονη κτηνοτροφική δραστηριότητα της περιοχής.

Κι άλλα απομεινάρια τσελιγκάδων στην Αρκουδιά...

Μονοπάτι από την Αρκουδιά, ξεχασμένο και αυτό, κατηφορίζει προς το Ασπρόρεμα.

Αναμέτρηση.

Μωσαϊκό! Πάνεμορφοι σχηματισμοί πετρωμάτων ανάμεσα στις δυο κορφές.

Η κατάλληλη γλάστρα.

Κορυφή Σαλαγιάννη (2.130μ.), μιάμιση ώρα μετά την εκκίνηση. Παράθυρο προς τον νότο (Ευρυτανία).

Στη μέση του πουθενά...

Σφεντάμι (1.705μ.), Πλάκα (1.853μ.), Κουρούνα (1.910μ.), Λιάκουρα (2.040μ.), Φτέρη (2.127μ.) και Γιδόκαστρο (1.757μ.). Η επιτομή της αυθεντικής βουνίσιας περιπέτειας...

Κουρούνα (1.910μ.).

Φτέρη (2.127μ.).

Γιδόκαστρο (1.758μ.).

Ματιά προς τον βορρά (Αργιθέα). Περικυκλωμένοι και στριμωγμένοι ανάμεσα σε κορυφές, αφηνόμαστε στην μαγεία.

Η δεύτερη σε ύψος κορυφή του Σαλαγιάννη (~2.120μ.).

Στο πολύ βάθος και με δυσκολία, διακρίνουμε τα Τζουμέρκα (2.393μ.), με τις τελυταίες χιονούρες.

Η Ψηλόραχη (1.893μ.) και το Ζερβό (1.763μ.), με τον εγκαταλελειμμένο δρόμο που από τον Μέγα Στανό καταλήγει στην ξεχασμένη εδώ και χρόνια ποιμενική συνοικία Βρυσούλες (κάτω αριστερά). Στο βάθος η Βερούσια ή Προφήτης Ηλίας (1.775μ.) και το Ανθηρό Αργιθέας, χαμένο στην βουνοθάλασσα της Πίνδου.

Το Αετοχώρι Αργιθέας και η κορφή Σκάλα (1.542μ.), πάνω από την Στεφανιάδα.

Αμέσως γειτονικό βουνό προς τον βορρά, η Καράβα (2.184μ.). Κάτω αριστερά το Πετροχώρι Αργιθέας (Σπυρέλο) και λίγο ψηλότερα οι ποιμενικοί οικισμοί Εβάκλη και Πατλιά.

Λεοντίτο και Πετροχώρι (Σπυρέλο), χωριά της ανατολικής Αργιθέας.

Το Φουντωτό Αργιθέας.

Τα Διασελάκια (~1.760μ.), κορυφές δίδυμες με την Διχάλα, και πίσω το ξεκαλοκαιριό των τσελιγκάδων στα Λακκώματα. Τί να γραψει κανείς γι' αυτή την ομορφιά...

Γκίκα. Διάσπαρτες στρούγκες και πεσμένα κονάκια τσελιγκάδων, σε ακόμα μια γωνιά του βουνού...

Κοιτώντας ανατολικά, προς το υπόλοιπο συγκρότημα του βουνού. Δεξιά Ευρυτανία, αριστερά Καρδίτσα.

Το μονοπάτι Βασιλάδες - Τσουμπρέλ - Ντεληδήμ', στις πλαγιές της Αφορισμένης. 

Διχάλα (2.087μ.), Σουφλί (2.090μ.) και Ντεληδήμ'(2.163μ.), κορυφογραμμή για τολμηρούς. Στο βάθος δεξιά η Τσουκασάκα (1.980μ.).

Η απόληξη του οροσυμπλέγματος Σαλαγιάννη - Ντεληδήμ' προς τα νοτιοανατολικά:
Τσουκασάκα (1.980μ.), Πυραμίδα (1.790μ.), Ασημόραχη (1.740μ.), Γενίτσαρι (1.710μ.), Σταυρός (1.600μ.), Καυκί (1.608μ.) και Τσούμα (1.487μ.).

Ανάγλυφο, στο «πέσιμο» του βουνού προς το Ασπρόρεμα.

Ασπρόρεμα Επινιανών. Κι όμως, αυτός ο άγριος κι αφιλόξενος τόπος έθρεφε κάποτε ολόκληρες οικογένειες, χειμώνα καλοκαίρι. Σε κάθε γωνιά, απομεινάρια απο πεζούλες και πεσμένα σπίτια, πνιγμένα πλέον στην οργιώδη βλάστηση. Κάτω αριστερά το Σφ'ρί.

Ώρα για κατάβαση.

Ομορφιές στα πιο απίθανα σημεία.
Ωμπριέτα η δελτοειδής (Aubrieta deltoidea)

Όταν ανθίζουν ακόμα και οι βράχοι!

Δωρόνικον το στυλώδες (Doronicum columnae Ten.),  Μυοσωτίς η αλπική (Μyosotis alpestris), Ωμπριέτα η δελτοειδής (Aubrieta deltoidea)

Ούτε ο πιο ευφάνταστος ζωγράφος...

Δωρόνικον το στυλώδες (Doronicum columnae Ten.),  Μυοσωτίς η αλπική (Μyosotis alpestris)

Κάθε σπιθαμή και χρώμα.

Ερύσιμο (Erysimum microstylum Hausskn. 1893)

Στο «V» των κορυφών.

Η τελευταία ανηφόρα.

Γαλάτσι (1.894μ.), Μυρμιτζάλα (1.542μ.) και στο βάθος η Ζιούρα ή Αστρί ή Αετοί (1.852μ.), βουνό του νομού Άρτας.

Καθώς κατηφορίζουμε στην Ασημόραχη...

...φωνές, κουδούνια και γαυγίσματα στα αριστερά μας!

Η ζωντάνια των βουνών.

Εν τω μεταξύ, πάνω απ' τα κεφάλια μας!

Το απειλούμενο με εξαφάνιση Όρνιο (Gyps fulvus fulvus), του οποίου οι κυριότερες αιτίες θανάτωσης είναι τα δηλητηριασμένα δολώματα (φόλες) και η πρόσκρουση σε πτερύγια ανεμογεννητριών. Και στα δύο, την υπογραφή του βάζει ο άνθρωπος...

Μπροστά μας ξανά ο Μέγας Στανός.

Rhinanthus melampyroides. Σχετικά σπάνιο αγριολούλουδο με μικρή εξάπλωση, που φύεται σε μεγάλα υψόμετρα και κυρίως στην Βόρεια Πίνδο.

Στην τραβέρσα.

Με το αυτοκίνητο πλέον, κατεβαίνοντας προς Λεοντίντο. Ασημόραχη (2.130μ.).

Βίντεο και στίγμα της διαδρομής:

*Το άρθρο αφιερώνεται στον φίλο Βασίλη Τσιτσώνη,
από το Πευκόφυτο Καρδίτσας